Монгол улс нь 1991 оны эхэн үеэс Газрын тосны салбар дахь гадаадын хөрөнгө оруулалтын суурь эрх зүйн орчинг бүрдүүлэн бий болгосноор 1993-1997 оны хооронд өнөө Монгол улсын газрын тосны олборлолт болон экспортын 100%-г бүрдүүлдэг стратегийн чухал ач холбогдолтой гэрээнүүд болох Тосон-Уул XIX, Тамсаг XXI болон БХГ-97 зэрэг гэрээнүүдийг байгуулсан байдаг.
Тухайн 1990 оны эхэн үе болон дунд үед Монгол улсын хувьд тулгамдаж байсан гол асуудал бол гадаад харилцаагаа сайжруулж, гадаадын хөрөнгө оруулалтыг татах замаар эдийн засгаа хөгжүүлэх явдал байсан бөгөөд нөгөө талаас гэрээ хэлцэл байгуулах туршлага муутай, үр дагаврын талаар сайтар ойлголтгүй байсан тул Гадаадын үндэстэн дамнасан Газрын тосны компаниудтай бүтээгдэхүүн хуваах гэрээг байгуулахдаа гэрээний заалтыг нарийн нягталж, судалж үзэлгүйгээр байгуулсан нь тухайн гэрээний нөхцөл, заалт нь Хөрөнгө оруулагчдад илүү ашигтай байдлаар байгуулагдах нөхцлийг бий болгосон гэж цөөнгүй хүмүүс дүгнэдэг.
Иймд энэхүү судалгааны ажлын хүрээнд бүтээгдэхүүн хуваах тодорхой гэрээнүүдэд эрх зүйн дүн шинжилгээ хийх замаар бүтээгдэхүүн хуваах гэрээнд тулгамдаад буй асуудлуудыг илрүүлэн гаргах, түүнийг тодорхой байдлаар зохицуулах, сайжруулах шаардлагатай байгааг өөрийн орны эрх зүйн зохицуулалт болон өмнө нь байгуулж байсан бүтээгдэхүүн хуваах гэрээнд үндэслэн тайлбарлах, цаашлаад бусад улс орнууд тухайн асуудлыг хэрхэн шийдвэрлэж байгаа сайн туршлагыг илрүүлэн гаргаж тодорхой санал дэвшүүлэх нь энэхүү судалгааны ажлын гол зорилго оршино.

Олон Улсын Хувийн эрх зүй, Олон Улсын Хөрөнгө оруулалтын эрх зүй, Газрын тосны эрх зүй, Олон Улсын Хөрөнгө оруулалтын гэрээ, Олон Улсын Хөрөнгө оруулалтын гэрээ байгуулах практик, Бүтээгдэхүүн хуваах гэрээ, Эрх зүйн дүн шинжилгээ